Głodówka w Bieżanowie A.D. 1985 – „Przeciw przemocy”
– wspomnienia uczestników przed 30 rocznicą głodówki
Adama Macedońskiego
Ryszarda Majdzika
Macieja Gawlikowskiego
(zdjęcia i wideo – Józef Wieczorek)
♣
♣
Adam Macedoński
Ryszard Majdzik
Maciej Gawlikowski
Tablice z nazwiskami głodujących w 1985 r
♣
♣
♣
Konferencja w 30 rocznicę protestu głodowego w Bieżanowie – ZAPROSZENIE
♦
W auli przy Parafii Narodzenia NMP w Bieżanowie ( http://www.biezanow.diecezja-krakow.pl/)
w dniach 19-20 lutego 2015 r. odbędzie się konferencja ” Sen o wolności, głód nadziei”
w 30 rocznicę protestu głodowego
♣
Program konferencji
19 lutego 2015 r (czwartek)
Aula parafialna przy kościele pw.Narodzenia NMP w Krakowie Bieżanowie (ul. ks. J. Popiełuszki 35)
godz. 10.00–10.15 – Powitanie uczestników konferencji i otwarcie wystawy
Panel I: prowadzenie dr Michał Wenklar
godz. 10.15–11.15
– Relacje państwo – Kościół katolicki w ostatniej dekadzie PRL (1979–1989) – prof. dr hab. Jan Żaryn (IPN / UKSW)
– Działania operacyjne SB wobec duchowieństwa w latach 80. – dr hab. Filip Musiał, prof. Ignatianum (IPN Kraków / Akademia Ignatianum)
– Represje wobec duchowieństwa polskiego w ostatniej dekadzie PRL – ks.prof. dr hab.Józef Marecki (IPN Kraków/UPJP II)
godz. 11.15 – 11.45 – przerwa
Panel II: prowadzenie ks. prof. dr hab. Józef Marecki
godz. 11.45–12.45
– Krakowska opozycja w długim marszu 1981–1989 – dr hab. Henryk Głębocki (IPN Kraków / UJ)
– Protesty głodowe w PRL jako forma oporu i sprzeciwu – dr Cecylia Kuta (IPN Kraków)
– Pomoc Kościoła krakowskiego dla internowanych i represjonowanych w latach 80. w świetle materiałów znajdujących się w Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie – ks. prof. dr hab. Jacek Urban (UPJP II)
godz. 12.45–14.00 – przerwa
Panel III: prowadzenie dr Cecylia Kuta
godz. 14.00–15.05
– Bądźmy solidarni w walce ze złem – geneza, przebieg i konsekwencje protestu głodowego w kościele pw.
Narodzenia NMP w Krakowie Bieżanowie w 1985 r. – dr Monika Litwińska (IPN Kraków)
– Ksiądz Adolf Chojnacki jako patriota i kustosz pamięci narodowej – dr Łucja Marek (IPN Katowice)
– Represje wobec ks. Adolfa Chojnackiego – Michał Malec (IPN Kraków)
godz. 15.05–15.35 – Dyskusja i podsumowanie
godz. 17.00 – Koncert pieśni patriotycznych w wykonaniu chóru „Wspólnota” z Morawicy
godz. 18.00 – Msza św. w intencji uczestników protestu i złożenie kwiatów pod tablicami pamiątkowymi
godz. 19.15 – Koncert bardów „Solidarności” w auli. Wystąpią Andrzej Kołakowski i Stanisław Markowski
20 lutego 2015 r. – drugi dzień konferencji ( piątek)
godz. 9.00 – Modlitwa głodujących (kościół pw. Narodzenia NMP)
godz. 9.30–11.00 – Panel dyskusyjny z udziałem uczestników głodówki (aula parafialna) – część I prowadzenie: dr Maciej Korkuć
(naczelnik OBEP IPN Kraków)
godz. 11.00–11.30 – przerwa
godz. 11.30–13.30 – część II – dyskusja i wspomnienia uczestników głodówki, prowadzenie: Bogusława Jaglarz (prezes
Stowarzyszenia Patriotycznego im. ks. Adolfa Chojnackiego)
godz. 14.00 – Wspólna modlitwa w kościele pw. Narodzenia NMP (Droga Krzyżowa Głodujących z 1985 r. )
♣
Dojazd do Starego Bieżanowa autobusem 133, parkingi przy kościele,
domu parafialnym, DK Dwór Czeczów , szkole i przychodni .
Uwaga: Referaty pierwszego dnia konferencji (1 i 2 panel) będą transmitowane na żywo przez http://niepoprawneradio.pl/
a fotoreportaże i wideo z konferencji można będzie obejrzeć na https://wkrakowie2015.wordpress.com/ ( na tej stronie proszę także śledzić wpisy poprzedzające konferencję związane z protestem głodowym w Bieżanowie )
♣
Walka i życie żołnierzy „Lamparta”
Historia IV batalionu 1. pułku strzelców podhalańskich AK
działającego u schyłku okupacji niemieckiej w Gorcach,
dowodzonego przez kpt. Juliana Zapałę „Lamparta”
Krakowska Loża Historii Współczesnej IPN
Udział wzięli:
– dr Dawid Golik
– Jerzy Wójcik
– dr hab. Zdzisław Zblewski.
Prowadzenie:
– Roman Graczyk
Kraków, 21 stycznia 2015 r.
(zdjęcia i wideo – Józef Wieczorek)
♣
♣
Gaz łupkowy – szansa czy przekleństwo ?
Spotkanie Krakowskiego Klubu Wtorkowego
Gość: Grzegorz Makuch
Prowadzenie: Adam Kalita
Kraków, 20.01.2015
(zdjęcia i wideo – Józef Wieczorek)
Polscy uchodźcy w Afryce w latach 1942-1952
Wykład otwarty w Muzeum AK
dr Hubert Chudzio – Centrum Dokumentacji Zsyłek, Wypędzeń i Przesiedleń
Kraków, 13 stycznia 2015 r.
(zdjęcia i wideo – Józef Wieczorek)
(Isfahan – tablica pamiątkowa)
♠
Zapomniane dzieci – uchodźcy z Armią Andersa w przyjaznym Iranie
prezentacja Władysława Grodeckiego
w Dworku Białoprądnickim
Finisaż wystawy
Kraków, 10 grudnia 2014 r.
( wideo – Józef Wieczorek, tekst – Władysław Grodecki)
[ por. także http://grodecki.eufrutki.net/index.php/aktualnosci/159-iran-2014 ]
Teheran, pomnik na polskim cmentarzu
♣
♣
Władysław Grodecki
ogłoszona przez Stalina „Amnestia” „wolnych przesiedleńców” /Polaków / po agresji niemieckiej w czerwcu 1941r. otwarła drzwi do opuszczenia „nieludzkiej ziemi” dla ok. 37 tys. matek i dzieci, którym udało się wraz z armią Andersa wyjechać do Iranu! Jednak niepewna przyszłość tego kraju była przyczyną wysiłków rządu polskiego w różnych krajach o ich przyjęcie! Gdy rządy USA i Wlk. Brytanii w imię przyjaznych stosunków z Rosją odmówiły gościny, pierwszym krajem, który to uczynił były Indie! Ich śladem podążyły władze krajów Afryki Wschodniej, Meksyku i Nowej Zelandii!!!
W I R A N I E
Po opuszczeniu Rosji do Iranu w dwóch transportach – w okresie marzec – kwiecień i sierpień- wrzesień 1942 r. przybyło wiele tysięcy dzieci.
Wg. raportu brytyjskiego oficera A. Rossa od marca do września 1942 r. wyjechało do Iranu łącznie 75 003 wojskowych i 41 128 cywili, w tym ok. 20 tys. dzieci. Ponadto przez Meszhed wyjechało 2 694 osoby, głównie cywili.
Na początku XXI w. dowiadujemy się z mediów jakim problemem dla państwa polskiego, jest przyjęcie kilku czy kilkunastu rodzin ze Wschodu. Jakie więc musiały być problemy z przyjęciem wielu tysięcy wygłodzonych, schorowanych i wynędzniałych, obcych dzieci w okresie wojny? W Pahlevi nad brzegiem M. Kaspijskiego palono zawszoną bieliznę, szczepiono dzieci, zeskrobywano z ciał brud, przestrzegano odpowiednią dietę. Wyniszczone organizmy w nowych warunkach nie zawsze potrafiły się oprzeć różnym chorobom; dezynterii, duru brzusznego, tyfusu plamistego itd. Nie wszyscy więc przeżyli trudy transportu, wysoką temperaturę i malaryczny klimat. Do końca 1943 r. zmarło 2119 osób…
Ogromne zasługi w ratowaniu polskich sierot miał angielski pułkownik A. Ross, który urządził specjalny obóz dla dzieci i roztoczył nad nimi staranną opiekę. Niestety trzeba było ruszać na południe.
Po brytyjsko- radzieckiej inwazji na Iran w sierpniu 1941 r. północny Iran znalazł się pod okupacją sowiecką. W tym czasie powstał obóz w Teheranie i dwa przejściowe w Ahwazie i Meszhedzie. Po przybyciu do stolicy Iranu zakwaterowano dzieci w niedokończonej fabryce broni i w namiotach. Często sypiali na gołej ziemi. Dzieciom przynoszono materace, lampy, zabawki i słodycze, ale brakowało księży, pielęgniarek i lekarzy. W zabójczym klimacie wybuchła epidemii tyfusu plamistego i duru brzusznego. Każdego dnia umierało po ok. 15 osób. Z braku trumien grzebano dzieci owinięte kocem. Brakowało miejsca na pochówek. Na nowym cmentarzu przeznaczonym wyłącznie dla Polaków pochowano ok. 2000 zmarłych. A jednak jak wspomina płk. Ross: „ Byłoby nieprawdą twierdzić, że polscy uchodźcy w Teheranie byli entuzjastycznie nastawieni do wyjazdu na południe. Deportowani z własnych domów w Polsce i wożeni pod przymusem w różnych kierunkach po ogromnych przestrzeniach europejskiej i azjatyckiej Rosji nie mieli ochoty do dalszych podróży w nieznane, nawet w najlepszych warunkach”. Nie mieli ochoty wyjazdu na południe kraju, a tym bardziej za ocean. Najwięcej chętnych było na wyjazd do Meksyku, w nadziei na przekroczenie granicy USA gdzie mieli swych krewnych. Tymczasem dla ocalałych dzieci zaczęto organizować w Iranie szkoły, ochronki i różne kursy. Największy ośrodek powstał w Isfahanie. Decyzja umieszczenia dzieci w Isfahanie podyktowana była naglącą potrzebą wywiezienia jak największej ilości sierot do lepszych warunków klimatycznych i mieszkaniowych by po przeżyciach w ZSRR powróciły do zdrowia i nabrały sił. Początkowo było tu 250 dzieci, a z biegiem czasu znalazło się tu ok. 2 500 osób. W latach 1942-45 przewinęło się przez ten ośrodek około 2000 dzieci. Niektóre mieszkały tu od początku do końca istnienia obozu. Inne do wyjazdu do Afryki lub Nowej Zelandii.
Europejskie i amerykańskie siostry zakonne przekazały Polakom sześć szkół i internaty, a szach wypożyczył wielką pływalnię. Pomagał dzieciom ks. biskup Józef Gawlina, saperzy Karpackiej Dywizji, Siostry Nazaretanki i żołnierze alianccy stacjonujący w Iranie.
Ten stan nie mógł trwać długo. Obawa, że w razie zmian politycznych znowu mogły wrócić w ręce Sowietów napawała niepokojem. Jeszcze w czerwcu 1942 r. rząd brytyjski z rządami swych kolonii w Afryce Wschodniej i na konferencji gubernatorów w Nairobi zdecydował o umieszczeniu Polaków w krajach Afryki Wschodniej, a polskie sieroty zgodził się przyjąć rząd Indii.
Linki do kronik z lat poprzednich można znaleźć w okienku po prawej stronie strony
Zachęcam do:
dodania strony do ULUBIONYCH i do rozpowszechniania adresu strony.
Józef Wieczorek w Krakowie (i nie tylko) w 2015 r 